Του Νίκου Σταματάκη
Ο Ομογενειακός Τύπος ασχολήθηκε τις τελευταίες μέρες με τον λογότυπο (logo) της Επετείου των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 που όπως ανακοινώθηκε από την ίδια (GOARCH.ORG) αναπτύχθηκε από την Εθνική Συντονιστική Επιτροπή που κατάρτισε για το σκοπό αυτό ο κ.Ελπιδοφόρος. Καταρχήν να πούμε ότι δεν είναι ακριβώς γνωστό ποιός ακριβώς ήταν ο “φωστήρας” που έφτιαξε το logo που απεικονίζει τον ήρωα της τελικής Επανάστασης της Κρήτης στο Θέρισσο, τον Σπύρο Καγιαλέ. Αλλά προφανώς όπως συμβαίνει σε όλες τις “Επιτροπές” η ευθύνη διαχέεται και τελικώς κανείς δεν επιβλέπει και κανείς δεν είναι υπεύθυνος.
Στην περίπτωση της Αρχιεπισκοπής βέβαια έχει δημιουργηθεί τα τελευταία 20 και κάτι χρόνια μια παράδοση αναξιοκρατίας βάσει της οποίας προσλαμβάνονται “οι φίλοι των φίλων” και οι “γνωστοί των γνωστών” με αποτέλεσμα τις περισσότερες θέσεις να καταλαμβάνουν άτομα επιεικώς ανίκανα. Πρώτιστο παράδειγμα ήταν του πρώην διευθυντή Παιδείας κ.Ευθυμιόπουλου – αλλά η λίστα είναι πολύ μεγάλη… Και όλα δείχνουν ότι εξακολουθεί να είναι υπό τον κ.Ελπιδοφόρο… Σε ιδιωτικές εταιρείες με προϋπολογισμό $23 εκατ. το χρόνο δημοσιεύονται προκηρύξεις θέσεων εργασίας και προσλαμβάνονται όσοι έχουν τα καλύτερα προσόντα. Στην Αρχιεπισκοπή μπαίνουν οι κολαούζοι του κάθε διεφθαρμένου Καρλούτσου ή Ανδριώτη… Τι καλό να περιμένεις; Επί Ελπιδοφόρου τα πράγματα χειροτέρευσαν καθώς έχει επιπλέον δημιουργηθεί μοναχικό κοινόβιο από την Πόλη και την Ελλάδα – από ότι φαίνεται εξ ατόμων μειωμένων ικανοτήτων επίσης…
Το τελικό αποτέλεσμα είναι, όπως σημειώνουν οι ιστοσελίδες “HellasJournal” και “Greeknews” ότι γίναμε και πάλι ρεζίλι. Ρωτά ο συνάδελφος: “Που να περιμέναμε ότι η Ιερά Αρχιεπισκοπή δεν θα έβαζε τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη; Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένουμε κάποια απάντηση από την Ιερά Αρχιεπισκοπή για το θέμα. Ο μηχανισμός που φτιάχθηκε μέσα στο Ίδρυμα, ασχολείται μόνο με την ανάδειξη της σοφίας του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου”.
Πολύ σωστή και άξια η κριτική σας αγαπητοί συνάδελφοι… Να περιμένουμε τώρα ότι θα ανοίξετε το στοματάκι σας και θα πείτε και τίποτα για τα ακόμα πιο φλέγοντα ζητήματα, τα Εθνικά μας Θέματα, για τα οποία “η σοφία του Αρχ. Ελπιδοφόρου” επίσης δεν είναι επαρκής; Για παράδειγμα, πλησιάζει η επέτειος της Ποντιακής Γενοκτονίας (των Ελληνικών Γενοκτονιών καλύτερα) τον Μάιο. Πρόκειται για ένα θέμα που, κατά το πρότυπο του “Εβραϊκού Ολοκαυτώματος”, πρέπει να είναι σημαία μας. Οχι μόνο επειδή είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν υπάρχει θεωρητική “αντίδραση” σε τέτοιο θέμα, αλλά επειδή μπορούμε στις συγκεκριμένες περιστάσεις να πετύχουμε περισσότερα από τα λίγα που πετύχαμε πρόπερσι στα πλαίσια της αναγνώρισης της Αρμενικής Γενοκτονίας στο Κογκρέσο. Ποιά νομίζετε θα είναι η στάση του Πατριάρχη και του Αρχιεπισκόπου στο θέμα; “Συγγνώμη, αλλά μας εκβιάζουν οι κακοί Τούρκοι…” Ερωτώ ρητορικώς: “Τι νομίζετε ότι θα έκανε η εβραϊκή κοινότητα των ΗΠΑ εάν ο Chief Rabbi της εκβιαζόταν με οποιοδήποτε τρόπο από την Τεχεράνη;”… Να απαντήσω για χάρη λόγου: Σε διάστημα ωρών είτε θα είχε αλλάξει ο Chief Rabbi (δεν παίρνω όρκο εάν υπάρχει τέτοιος τίτλος) είτε θα είχε αφήσει στην Τεχεράνη ένα συμβολικό γραφείο και θα δημιουργούσε έδρα στο Ισραήλ ή στην Ελβετία. Η θα εύρισκε η εβραϊκή ηγεσία άλλη κατάλληλη λύση: στην περίπτωσή μας ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗ (ισως κατά το πρότυπο της Εκκλησίας Κρήτης) ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ”. Δεν θα ανάγκαζε την ισχυρότερη ομάδα πιστών του στην Αμερική να υφίσταται τέτοιους εξευτελισμούς και τέτοια σχιζοφρένεια… Δεν θα μετέτρεπε τον εαυτό του και τον εκάστοτε Αρχ. Αμερικής σε όργανο της τουρκικής διπλωματίας…
Να περιμένω ότι οι καλοί συνάδελφοι θα ανοίξουν το στοματάκι τους και για τα μεγάλα θέματα πέρα από το ανιστόρητο logo; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
Θα κλείσω το σημείωμα αυτό σε προσωπικό τόνο: Η ιστορία του Σπύρου Καγιαλέ με άγγιξε ιδιαίτερα επειδή ο προπάππους μου Αντώνης στο τέλος του 19ου αιώνα μάζεψε την οικογένειά του και έφυγε από τα Σφακιά μετά από την αποτυχία της μεγάλης Κρητικής Επανάστασης του 1866-69 για να μην τον σφάξουν οι Τούρκοι. Πήγαν στη Σέριφο όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου. Πολλοί άλλοι Κρητικοί σκορπίστηκαν σε άλλα νησιά και αρκετοί κατέληξαν στη Μακεδονία (κατά κύματα…) όπου είχαν λαμπρή συμμετοχή στο Μακεδονικό Αγώνα…
Οσοι ενδιαφέρονται να μάθουν την ιστορία του ήρωα Σπύρου Καγιαλέ ας ρίξουν εδώ μια ματιά... Ας βγεί κάτι καλό από το ρεζιλίκι τούτο…
